MAX LEENHOUWERS

Glas is nog halfvol. xxx

Hoi Max,
Mijn wekelijks Max Cilly momentje.
Op mijn fiets naar mijn wekelijkse afspraakje.
Ik zie meteen dat er een mooi kettinkje om zijn naam hangt.
Ik heb een windlichtje bij,om hem te verwarmen.
Ze voorspellen sneeuw.ik krijg het kaarsje door de wind niet aan.
Ik probeer het aan te steken in de kliko die er dicht bij staan.
Gewoon niet.
Heb ik het idee dat ik uitgelachen word?
Ja ja Max ik geef me nog niet gewonnen.
Heb zo vaak de aansteker gebruikt .helemaal verzopen.
Komt goed .ik heb geleerd geduld te hebben.
Vannacht een sneeuwdekbedje dat doet de rozen goed.
En volgende week breng ik lucifairs mee.een hele doos.
Het vlammetje zal branden.
Thuis gekomen,zie ik hem weer.
Kopje thee,kaarsje aan bij zijn plekje.
Gelukt of niet Max!
Voel me weer warm worden.
Mijn Vriendje ,dank hè wel Max
Kusje CillyX

Maxje,

Mensenmens, dat zat er al in toen ik je voor de eerste maal zag, met je kale kupke.
Zo'n lief tevreden menneke dat altijd om zich heen zat te kijken en uitnodigde een aai over z'n bolleke te geven. En dat lukte. Nicole: zorgzame moeder en Steph: apetrots op Maxje!
De laatste keer dat ik je zag, vorig jaar toen Willie 50 werd, hetzelfde kale kupke ietsje groter qua diameter. Alleen, je rook niet meer naar Zwitsal merkte ik op maar iets anders lekkers dat meer past bij een groter jungske zeg maar. Wat hebben we leuk gepraat die avond, over je moeder, je oma, mijn moeder. En over jou.

Jouw ouders, Treslong, Willie en Peer. Toen half Brabant en Limburg naar Noord- en Zuid Holland emigreerde in de jaren 80 (crisis?) was jij er opeens daar tussen de bloembollen die
totaal niet lijken op Limburgse asperges. Wel te eten die bollen maar liever niet als 't vrede is.
Geef ons maar asperges!

Gezellig koffie drinken op maandagmorgen na de schoonmaak van het wekelijkse zondagse bralfeest. Steph, Nicole, Peer, Willie en soms ondergetekende. Tevreden Maxje in de buggy, grote smile. De horecaanse zondag werd uitentreure doorgenomen. Steph z'n maatstaf was de omzet, die van Peer was totaal anders en die van Willie ergens in het midden. Na de koffie werd je vaak in de auto geladen voor een lange rit naar 't zuiden met je moeder achter het stuur. Wat zij een kilometers maakte met jou op de achterbank (of was het de voorbank?).
In de Fiat Panda die toen al geschiedenis kon schrijven.
Dat werd regelmatig door je pa in geuren en kleuren uit de doeken gedaan, wat er allemaal wel niet in die Panda paste en hoe goed de vering wel niet was en meer van diejen kul.
Eigenlijk had ik nog maar één wens: Panda rijden in plaats van m'n kanariegele vijftien nul tweetje BM Weetje. Goed voor zeker 2 Panda's, in kosten welteverstaan.
Kilometers heb jij geschreven in die keivolle Panda, kleine Hollandse Maxtrotter.
Had je eigenlijk een Pandabeer als knuffel?

Na de geboorte van mijn eigen “Maxje” moest ik trouwens nog vaak aan je denken want
ik kreeg namelijk een huil Maxje, beter gezegd huil Mootje. Kwam dat misschien door z'n bos haar? Ik bedacht dat ik dan liever een kaal kupke had zonder gejank.
Daardoor kreeg ik niks mee van Bob. Ge krijgt wa ge verdient zeggen ze dan.
Nou, dat heb jij niet gekregen Max!

Bij het openslaan van mijn krantje zag ik je mooie kop, en profiel. Dus toch. Stom geslagen. Het leven is niet eerlijk....... waarom......

Ik geloof in iets hierna, een ster aan de hemel, terugkomst in een andere gedaante, bestaat er een hemel?
Wat mij betreft ben je liefdevol ontvangen en stond er daarboven een 6-gangen diner voor je klaar. Onze Reggie heeft heerlijk gekookt en jouw tafeldames zijn je oma en mijn moeder............ de laatste heeft natuurlijk de wijn uitgezocht. Wat zullen ze vertellen over vroeger, de aanloop jaren naar jouw geboorte. Het vakantiepark bij Maastricht en nog meer toen je nog een Maxje in de dop was.
De 6e dinergang, een eeuwig dessert met andere mensenmensen en jij vertelt over jouw Kelly, je moeder, je vader en Bob.

Dag dapper menneke Max.

Isa van den Dungen

Ik las 10 minuten geleden in 't Klökske, dat Max er niet meer is!
Jullie waren een paar jaar onze overburen, op de Zadelmakerstraat. Wat een verbijstering, Zo jong nog. Ik begrijp dat hij ziek was. Heel veel sterkte voor Nicole, Marius, Bob, Chris en Mia en iedereen die Max kende.
Werner, Christien, Bert en Ves.

Lieve lieve Max,
Daar staan we dan Frank en ik.
Je ligt in t zonneke,met een deken van rode rozen.
Een bankje om bij te praten.
Ik heb je beloofd wat je aan me vroeg toen je met Junior je Brabants kamermaatje op de kamer lag.
Even een Cilly Max momentje...
Jij zorgt zo goed voor deze boys ,let je ook op mijn mama.
Beloofd Max maar dat doe ik al.
Ik heb een mooi plekje gevonden in de huiskamer.
Ik kus je iedere morgen .hoi Vriendje. En zo sluit ik de dag ook af.
Mag ik 2 rozen meenemen Max? Ik zet ze bij jouw plekje...
Het geeft me een warm gevoel.
Hoeveel GELUK kun je hebben jouw te mogen leren kennen.En zelfs even mogen verzorgen als je mama even op en neer ging.
In een korte heftige tijd junior en jij 2 Maatjes.
We gaan bij je moeder langs,kijken hoe het gaat.
We hebben meteen levenslang.levenslang houden we van elkaar.
Ik kom gauw weer langs...
Ik kan niet anders...
Liefs CillyXX

Onderstaand gedicht is afkomstig van het team van afd B0 van de Daniel den Hoed waar Max zoveel tijd heeft doorgebracht. We ontvingen vandaag een condoleancekaart.

"Diep in onszelf dragen wij hoop
Als dat niet het geval is
is er geen hoop

Hoop
is ergens voor werken
omdat het goed is
niet omdat het kans van slagen heeft

Hoop
is niet hetzelfde als optimisme
evenmin de overtuiging
dat iets goed zal aflopen
Het is de zekerheid
dat iets zinvol is
onafhankelijk van de afloop
onafhankelijk van het resultaat."

Vaclav Havel.

Beste Max
Woorden schieten te kort, maar mn hoofd zit juist vol met gedachten, ideeen, nieuwe energie. Jij, samen met je hele familie, vrienden en je lieve vriendin hebben aangezet tot denken. Volgens mij is dat één van de meest waardevolle dingen die je iemand kan geven. Je maakt verschil.
Dank daarvoor, en rust nu zacht

Rust zacht Max.
Jou strijd is voorbij , maar wij blijven ons inzetten net als jij in de strijd tegen kanker door geld te schenken aan kankeronderzoek.En we blijven dromen dat we het eens zal lukken om deze ziekte in al zijn vormen te overwinnen.

Lieve Max,

wie had gedacht dat ik vandaag op mijn eigen verjaardag zou huilen.. huilen van verdriet, nadat mijn zusje mij op je site verwees..

al deze mooie teksten speciaal voor JOU!

paar jaar geleden leerde ik je lieve vader kennen via mijn stage/werk bij solmar tours.
hij had het altijd over je.. mijn zoon max.. later dacht ik, hem ken ik!! zo ging je weleens mee op de bus met ons naar spanje..
leuke tijden waren dat.. zo heb ik je nog beter leren kennen. en zoals iedereen die je kent dit kan beamen, je bent en blijft een bijzonder mens max...

ik mis je, zal je nog meer missen.. veel sterkte aan je paps en mams, je broertje, vrienden en de rest van de familie en kennissen...

rest in peace lieve max......
dikke knuffel, sher